Biedrusko
W cieniu poligonu

Pierwsza wzmianka o Biedrusku pochodzi z 1388 r. W roku 1518 król Zygmunt Stary zezwolił zakonowi cysterek z Owińsk na kupno Biedruska od Jana Bielawskiego. Ziemie te należały do zakonu aż do trzeciego rozbioru Polski, gdy po utworzeniu Prus Południowych  Fryderyk II przeprowadził szeroko zakrojoną konfiskatę majątków kościelnych i dóbr powstańców, przystępując jednocześnie do germanizacji ziem polskich.

Skonfiskowane dobra zostały nadane właścicielom ziemskim pochodzenia niemieckiego. Jednym z nich był mieszczanin berliński Zygmunt Otto Józef von Treskow, któremu na początku 1797 roku nadano na własność cały klucz Owiński, w którego skład wchodziło także Biedrusko. Miejscowość pozostawała w rękach tej rodziny przez ponad 100 lat. Ostatnim właścicielem Biedruska jak i okolicznych Budziszewia, Trzuskotowa i Tworkowa był Albrecht Otton von Treskow, który wzniósł w Biedrusku stojący do dziś pałac.

Tymczasem na przełomie XIX i XX w. rozpoczęto w Prusach poszukiwania miejsca, gdzie mogłaby się doskonalić w boju tutejsza armia. Miejscem, które spełniało wszystkie oczekiwania okazało się leżące nad Wartą Biedrusko. W 1898 r. Albrecht von Treskow sprzedał swój majątek wojsku, które urządziło tu miasteczko, będące zapleczem dla powstałego nieopodal poligonu. Wzniesiono wtedy nie tylko baraki dla żołnierzy, ale i wieżę ciśnień zaopatrującą obiekty w bieżącą wodę, elektrownię parową, kuźnię, pocztę, szpital, kwatery dla kadry oraz kasyno oficerskie. Dziś, choć wiele z tych obiektów zmieniło swoje przeznaczenie, to ciągle na pobliskim poligonie słychać strzały i obowiązuje bezwzględny zakaz wstępu.