Kampinoski Park Narodowy
Kampinoskie historie

Utworzony w 1959 roku Kampinoski Park Narodowy położony jest w zachodniej i środkowej części Kotliny Warszawskiej. W 1999 r. Parlament Europejski uznał go za ostoję ptaków rangi europejskiej, a od 2000 roku jest on rezerwatem biosfery UNESCO. Park obejmuje leżące w pradolinie Wisły pozostałości dawnej Puszczy Kampinoskiej. Lasy zajmują około 73% jego powierzchni. Charakterystycznym elementem kampinoskiego krajobrazu są pasy wydm uważane za jedne z najlepiej zachowanych kompleksów wydm śródlądowych w Europie i sąsiadujące z nimi pasy bagien. Wydmy porastają głównie bory sosnowe, na bagniskach dominują zaś olsy i łęgi. Na terenach niezalesionych występują turzycowiska. Najcenniejszymi roślinami spotykanymi na terenie Parku są m.in. brzoza czarna, chamedafne północna (relikt epoki polodowcowej) i kruszczyk rdzawoczerwony. Na terenie Parku stwierdzono występowanie prawie czterech tysięcy gatunków bezkręgowców, blisko 30 gatunków ryb, 13 gatunków płazów, 6 rodzimych gatunków gadów, ponad 200 gatunków ptaków (w tym blisko 150 lęgowych) i ponad 50 gatunków ssaków. Poza walorami przyrodniczymi na terenie Parku można odnaleźć także liczne miejsca związane z historią: mogiły powstańców styczniowych, cmentarze i groby z września 1939 roku czy miejsca martyrologii z okresu II wojny światowej. W Granicy znajduje się skansen budownictwa puszczańskiego prezentujący typową zabudowę dawnych kampinoskich wsi, a nad Wisłą można jeszcze odnaleźć ślady dawnego osadnictwa olenderskiego.