A16
Opracowanie trasy :
Długość trasy :
Do odwiedzenia :
Uwagi :
Pierwsze ślady pobytu człowieka (poszukiwacze krzemienia) na terenie gminy Mielnik pochodzą z okresu neolitu. Natomiast stałe osadnictwo datowane jest na wiek XI-XII, kiedy to na Górze Zamkowej wzniesiono pierwszy gród. W tym okresie Ziemia Mielnicka jest terenem rywalizacji pomiędzy książętami polskimi a ruskimi. W początkach XIV w. gród zastąpił zamek strzegący zachodniej granicy państwa litewskiego. Od XVI w. miasto należy już do Korony. Prawa miejskie Mielnik otrzymał dwukrotnie: w 1440 r. chełmińskie, a w 1501 r. magdeburskie. Do połowy XVI w. miasto rozwijało się pomyślnie. W tym czasie mieszkało tutaj ok. 1500 osób, działały 2 cerkwie, 2 kościoły, 20 sklepów, 5 młynów; eksploatowano znajdujące się na tym terenie bogate złoża kredy. W grodzie gościli królowie i książęta – Daniło Romanowicz, Kazimierz Jagiellończyk, Aleksander Jagiellończyk, Zygmunt I i Stefan Batory. W latach 1506-1507 obradował sejm Rzeczypospolitej. Okres świetności kończą budowa nowej przeprawy przez Bug w Turnej k. Siemiatycz (1554) oraz walki, jakie pustoszą w II poł. XVII w. ziemię podlaską. W 1656 r. Mielnik niszczą Szwedzi, a w 1657 wojska siedmiogrodzkie Jerzego II Rakoczego oraz wyprawy wojsk moskiewskich. Dodatkowe żniwo zbierają zarazy panujące w latach 1653-1661. Ludność Mielnika zmniejsza się z około 1500 osób z połowy XVI w. do 480 w 1662 roku, a 97 w 1717 roku. Pod koniec XVIII w., dzięki odkrywkowej eksploatacji kredy, następuje ożywienie gospodarcze. Mielnik staje się jednym z najważniejszych ośrodków wapienniczych na Podlasiu. W 1934 r., na wniosek mieszkańców, Mielnik zostaje pozbawiony praw miejskich. Podczas obu wojen światowych rejon Mielnika często znajdował się na linii frontu; na Bugu przebiegała przez pewien czas granica między ZSRR a III Rzeszą. Obecnie, ze względu na sąsiedztwo rzeki Bug oraz brak uciążliwego przemysłu i unikalne walory krajobrazowe, Mielnik stał się doskonałym terenem do rekreacji i odpoczynku.