Opracowanie trasy :
Długość trasy :
Do odwiedzenia :
Uwagi :
Początki Pabianic sięgają okresu średniowiecza. Prawa miejskie uzyskały one w połowie XIV wieku, a jako herb przyjęto trzy złote korony na srebrnym tle. Równocześnie utworzono tutaj także parafię. W tym okresie miasto należało do dóbr Kapituły Krakowskiej. W drugiej połowie XVI w. kapituła wzniosła dwa cenne obiekty renesansowe istniejące do dziś: dwór (1571), zwany zamkiem oraz kościół św. Mateusza i św. Wawrzyńca (1583). Przełom XVI i XVII w. to okres największego rozkwitu. Dwa miasta, Pabianice i Rzgów, a także 48 wsi stworzyło rozległe dobra, zwane „państwem pabiańskim”. Dalszemu szybkiemu rozwojowi nie sprzyjały jednak pożary, zarazy, przemarsze wojsk. W 1794 r. Pabianice liczyły już tylko 482 mieszkańców i miały charakter rzemieślniczo-rolniczy. Przemysłowe oblicze miasta ukształtowało się w XIX w. Od 1825 r. przybywali do miasta fachowcy z Czech, Śląska, Saksonii. Dzięki ulgom celnym i podatkowym, a także rządowym subsydiom, mieli oni tutaj bardzo korzystne warunki do inwestowania w działalność przemysłową. Na efekty tych działań nie trzeba było długo czekać. W połowie XIX w. Pabianice były już miastem przemysłowym o profilu włókienniczym, a pod koniec tegoż wieku zajmowały drugie miejsce po Łodzi pod względem produkcji tkanin bawełnianych, wełnianych i mieszanych. Pabianice stały się istotną częścią Ziemi Obiecanej – miejsca, gdzie można było prowadzić dobre interesy, pracować i godziwie zarabiać. Obecnie Pabianice są częścią aglomeracji łódzkiej i zarazem centrum 120-tysięcznego powiatu.
