Toruń
Śladami Hanzy

Początek współczesnemu Toruniowi dali Krzyżacy w 1230 roku, dla których miasto stało się punktem wyjścia do podboju plemion pruskich i tworzenia państwa krzyżackiego. Pierwszą wzmiankę historyczną o Toruniu zawiera dokument lokacyjny z 28 grudnia 1233 roku wystawiony przez mistrza krzyżackiego Hermana von Salza. Trzy lata później, głównie z powodu częstych powodzi nawiedzających położone przy przeprawie miasto, podjęto decyzję o przeniesieniu go w górę rzeki, w miejsce gdzie obecnie znajduje się Stare Miasto. Nowe terytorium miasta określał odnowiony przywilej chełmiński z 1251 roku, wystawiony w miejsce starego, zniszczonego w pożarze. 13 sierpnia 1264 roku nadano prawa miejskie drugiej osadzie – Nowemu Miastu, od wschodu stykającemu się ze Starym Miastem. W 1454 roku oba miasta połączono, zachowując jednak dzielące je mury obronne. Strategiczne położenie Torunia przy jednym z głównych traktów handlowych tej części Europy, jakim była Wisła oraz nadawane mu przez kolejnych władców przywileje walnie przyczyniły się do rozwoju miasta i dobrobytu jego mieszkańców. Nie bez znaczenia było tu także przystąpienie Torunia do Hanzy – wielkiego związku kupieckiego ówczesnej Europy, który opierał się głównie na współpracy handlowej i politycznej, a niekiedy nawet wojskowej. Hanza w XIV-XV w. gromadziła praktycznie wszystkie miasta pobrzeża Morza Północnego i Bałtyckiego. W szczytowym okresie rozwoju liczyła ona około 160 miast pod przewodnictwem Lubeki. Dziś pamiątką po tym czasie dobrobytu są nie tylko bogato zdobione domy kupców hanzeatyckich czy ich spichlerze, ale i wmurowane w ulicę Szeroką i Królowej Jadwigi herby miast partnerów handlowych średniowiecznego Torunia oraz wiszące wzdłuż obu ulic herby największych rodów oraz cechów rzemieślniczych, z których słynęło miasto.

tekst na podstawie Wikipedii