Warszawa
Aleje Jerozolimskie – między dworcami

Pierwszy dworzec po północnej stronie Alej Jerozolimskich powstał przy zbiegu Alej i ulicy Marszałkowskiej w 1845 r. wg proj. Henryka Marconiego. Nosił nazwę Dworca Wiedeńskiego i był reprezentacyjnym dworcem Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Dworzec już od samego początku był uznawany za zbyt mały i dlatego w 1900 r. podjęto decyzję o jego rozbudowie. Dobudowano wówczas do niego dworzec przyjazdowy. W latach 30. XX w., w związku z realizacją budowy linii średnicowej, Dworzec Wiedeński zaczęto stopniowo rozbierać, jednocześnie budując tunel linii średnicowej oraz Dworzec Główny, który stał się wspólnym dworcem dla warszawskiego węzła kolejowego. Jego monumentalny gmach był wówczas jednym z najnowocześniejszych i największych dworców  w Europie. W czerwcu 1939 r. w wyniku zaprószenia ognia nieukończony jeszcze dworzec został poważnie uszkodzony. Kilka miesięcy później budynek doznał kolejnych zniszczeń w czasie lotniczego bombardowania Warszawy przez Luftwaffe. Prowizorycznie odbudowany przez niemieckie władze okupacyjne Dworzec Główny działał do wybuchu powstania warszawskiego. Wysadzony przez wojska niemieckie w 1945 r. został ostatecznie rozebrany w 1952 r. W 1955 r., w oparciu o pozostałości jego podziemnych peronów, powstał nowy dworzec Warszawa Śródmieście. W 1967 r. dwa perony i drewniane pawilony kasowe tymczasowego przystanku Warszawa Śródmieście zostały przekształcone w przystanek Warszawa Centralna. Pięć lat później podjęto decyzję o budowie nowoczesnego dworca dalekobieżnego. Ukończony 5 grudnia 1975 r. Dworzec Centralny wkrótce potem przejął obsługę większości pociągów dalekobieżnych w Warszawskim Węźle Kolejowym.