Opracowanie trasy :
Długość trasy :
Do odwiedzenia :
Uwagi :
Historia placu sięga początku XVII wieku, kiedy był on niezabudowaną przestrzenią na rozstaju dróg prowadzących do Zamku Ujazdowskiego, wsi Służewiec i Starego Miasta. Od połowy XVII wieku stał się placem targowym założonej wówczas jurydyki nazwanej od nazwiska właściciela Jana Grzybowskiego Grzybowem. W latach 1786–87 wg proj. Karola Schütza na placu wybudowano ratusz Grzybowa. W roku 1791 jurydyki włączono administracyjnie w obszar Warszawy. W budynku ratusza w okresie 1809–30 mieściło się więzienie. Po rozbiórce ratusza utworzono na jego miejscu targ zbożowy działający do końca XIX w., jednak wcześniej, po roku 1815 plac obudowano klasycystycznymi kamienicami. Projektowali je słynni architekci: Antonio Corazzi i Fryderyk Albert Lessel. Wychodzące z placu ulice również otrzymały jednolitą, klasycystyczną zabudowę, zaś sam plac zaczęto nazywać Rynkiem Grzybowskim. Wygląd placu nabrał nowego charakteru w II poł. XIX w., gdy po 1861 r. zbudowano kościół Wszystkich Świętych projektu Henryka Marconiego. Budowa trwała ponad 30 lat, ostatecznie kościół ukończono w 1895 r. W związku z budową świątyni istniejące tam targowisko przeniesiono na plac Kercelego. Od 1866 r. na placu istniała pętla linii konnej, dowożącej na warszawskie dworce; po roku 1880 piętrowe omnibusy zostały zastąpione przez tramwaje konne, po roku 1908 – elektryczne. W tym okresie okolica placu zamieszkiwana była przez ludność żydowską i słynęła z licznych niewielkich sklepików oferujących artykuły żelazne. W listopadzie 1940 r. plac Grzybowski znalazł się w obrębie warszawskiego getta. Po wojnie ruszyła odbudowa. Zrekonstruowano część kamienic i kościół, zachowując przy tym przedwojenny układ urbanistyczny. W latach sześćdziesiątych wyburzono zabytkową zabudowę ul. Bagno, wznosząc w jej miejscu nowe osiedle mieszkaniowe Grzybów.
tekst na podstawie wikipedii
