Kraków
Spacer wokół Wawelu

Wzgórze Wawelskie usytuowane na lewym brzegu Wisły wznosi się na wysokość 228 m n.p.m. Jest zbudowane z jurajskich wapieni, które na przestrzeni lat podlegały zjawiskom krasowym, efektem czego są liczne jaskinie. Najbardziej znaną z nich jest Smocza Jama. Wiąże się z nią legenda o Wawelskim Smoku i szewczyku Dratewce, który dzięki swojemu sprytowi pokonał smoka i uwolnił miasto od poczwary. Sama nazwa wzgórza wywodzić się może od średnio-wiecznego słowa „wąwel“, czyli wąwóz, który niegdyś dzielił wzgórze na dwie części lub oznacza „wyniosłość wśród mokradeł”, którymi było ono otoczone. Takie właśnie położenie nadawało Wzgórzu Wawelskiemu naturalny charakter obronny, wykorzystywany przez osadników już w czasach prehistorycznych. Pod koniec I tysiąclecia n.e. Wawel zaczął pełnić rolę ważnego ośrodka władzy świeckiej i duchownej. Stał się siedzibą pierwszych władców Polski oraz diecezji krakowskiej – drugiego po Gnieźnie ośrodka kościelnego w Polsce. Ostatni z rodu Piastów – Kazimierz Wielki doprowadził Wawel do niebywałej wprost świetności, trwającej aż do końca XVI wieku, kiedy to zaczął się powolny upadek Wawelu. Rozpoczął się on w roku 1595. Wówczas to miał miejsce pożar zamku. I choć urzędujący na zamku król Zygmunt III Waza odnowił spalone skrzydło, to wkrótce potem przeniósł się wraz z całym dworem do Warszawy, co spowodowało obniżenie rangi tego miejsca. W późniejszym okresie wzgórze wielokrotnie było miejscem walk. I tak w 1655 r. zostało zdobyte przez Szwedów, w 1794 r. przez wojska pruskie, a w 1795 r. Austriacy przekształcili wzgórze na koszary. W kolejnych latach Wawel pełnił różne funkcje. Był cytadelą, rezydencją cesarza Franciszka Józefa I, w dwudziestoleciu międzywojennym reprezentacyjną siedzibą głowy państwa, a w czasie ostatniej wojny miejscem urzędowania hitlerowskiego gubernatora Hansa Franka. Obecnie Wzgórze Wawelskie wraz z Zamkiem Królewskim i Katedrą św. Stanisława i św. Wacława stanowi największą atrakcję turystyczną Krakowa.