Siedlce
Siedleckie sacrum

Początki Siedlec (Siedlecz), jeszcze jako wsi, sięgają X w., a pierwsza wzmianka o nich pochodzi z roku 1441.  Do 1530 roku w Siedlcach nie było kościoła i wierni co niedzielę udawali się na mszę do oddalonego o 8 km Pruszyna. To zmieniło się dopiero dzięki właścicielowi Siedlec, Stanisławowi Siedleckiemu, który wzniósł w miejscowości drewniany kościół św. Stanisława BM i wystarał się o erygowanie przy nim parafii, na utrzymanie której przeznaczył połowę swych dóbr (ponad 100 ha). Na nową parafię, oprócz Siedlec, składały się wsie: Golice, Grubianów, Topór, Ujrzanów oraz Żabokliki. Przy parafii funkcjonował szpital (jako przytułek dla starców) i szkoła parafialna. 15 lat później król Zygmunt Stary nadał Siedlcom prawa miejskie (1547). Po przejęciu Siedlec przez ród Czartoryskich, w 1740 roku rozpoczęto budowę nowej, już murowanej świątyni fundacji Kazimierza Czartoryskiego i jego żony, Izabeli z Morsztynów. Wzniesiona została ona we wschodniej pierzei rynku, wyznaczając tym samym oś założenia urbanistycznego miasta. W 1791 r. kolejna właścicielka Siedlec – księżna Aleksandra Ogińska – wzniosła przy pałacu kaplicę Świętego Krzyża, w której ostatecznie spoczęła w 1798 r. Drugą świątynią wzniesioną w Siedlcach był sobór Św. Ducha (1867-69) – po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przejęty przez katolików i przebudowany (ob. kościół garnizonowy Najświętszego Serca Pana Jezusa). Stały wzrost liczby mieszkańców miasta wymusił wkrótce konieczność budowy kolejnego kościoła. Miało to miejsce w l. 1909-12. Wzniesiono wówczas kościół Niepokalanego Poczęcia NMP, który wraz z przeniesieniem stolicy diecezji podlaskiej z Janowa Podlaskiego do Siedlec, wyniesiony został w 1924 roku do godności katedry. Po wojnie Siedlce wzbogaciły się jeszcze o 9 kościołów i jedną cerkiew.