048
Opracowanie trasy :
Długość trasy :
Do odwiedzenia :
Uwagi :
Przed wojną, w sierpniu 1939 roku, stolica Polski liczyła 1 357 tys. mieszkańców. W okresie II wojny światowej w Warszawie zginęło 850 tys. osób, a w tym 200 tys. ludności napływowej. Według szacunków, bezpośrednio w mieście, śmierć poniosło ok. 400 tys. Polaków. Natomiast 450 tys. ludności Warszawy wymordowano w obozach koncentracyjnych i więzieniach. Suma zniszczeń powstałych w wyniku oblężenia miasta we wrześniu 1939 roku, zagłady warszawskiego getta, Powstania Warszawskiego oraz wyburzenia budynków przez Niemców w okresie popowstaniowym wyniosła 84% zabudowy lewobrzeżnej Warszawy. Jeżeli przyjąć szacunek dla całego miasta, z Pragą włącznie, to wynosił on 65%. Tyle suche liczby, które nie oddają ogromu cierpień i bezmiaru ludzkich dramatów oraz fenomenu, jaki się tutaj dokonał.
Terror, który był metodą rządzenia w okupowanym mieście, spotkał się bowiem z oporem znacznej części warszawiaków. Jego intensywność i różnorodność form, jak masowe akcje zbrojne, mały i duży sabotaż, tajna działalność oświatowo-kulturalna, ratowanie zabytków, uczyniły Warszawę niezaprzeczalną stolicą Polskiego Państwa Podziemnego. Mimo ciągłego zagrożenia i represji to tutaj koncentrowały się centralne ośrodki dyspozycji politycznej i wojskowej władz polskich, takie jak Delegatura Rządu na Kraj, Polityczny Komitet Porozumiewawczy czy Komenda Główna Armii Krajowej. Miasto zdobyto, okupowano, pozornie miano nad nim kontrolę, lecz jego mieszkańców nigdy nie udało się okupantowi rzucić na kolana.