Opracowanie trasy :
Długość trasy :
Do odwiedzenia :
Uwagi :
Tereny Powiśla w najdawniejszych czasach nie stanowiły dobrego miejsca dla osadnictwa, a to ze względu na podmokły teren oraz częste zalewanie go przez Wisłę. Jedyną osadą, która się tutaj dłuższy czas utrzymała był Solec. Prowadziła do niej droga o tej samej nazwie, której bieg uwarunkowany był linią brzegu Wisły, stąd do dziś ma ona kształt łukowaty i nieregularny. Od XV stulecia osada należała do miasta Starej Warszawy. W następnych wiekach wzdłuż drogi prowadzącej do Solca wybudowano królewski magazyn żupy solnej (Solec 63), spichrze, kościół Trynitarzy (Solec 61), cztery pałacyki (zachowany S. Symonowicza – Solec 37), karczmę, modrzewiowy dwór Jana III Sobieskiego oraz drewniane domy i dworki. Po 1815 r. pojawiły się tu kamieniczki, rzeźnia solecka (zachowane pawilony biurowe – Solec 24A i 24B), składy towarowe, stocznia rzeczna i liczne inne zakłady przemysłowe. Na fabrykę chemiczną przerobiono także kościół. W XIX wieku Powiśle sukcesywnie rozrastało się, stając się dzielnicą zamieszkaną głównie przez biednych i niewykwalifikowanych robotników, bednarzy, piaskarzy, rybaków i kobiety lekkich obyczajów. Taki obraz tej części miasta jest dobrze przedstawiony w Lalce Bolesława Prusa. Rozwijał się także przemysł związany z transportem rzecznym, który w II poł. XIX wieku zaczął przenosić się na Wolę i Pragę, gdyż transport kolejowy był znacznie wygodniejszy i efektywniejszy od rzecznego. W dwudziestoleciu międzywojennym na Powiślu zaczęły pojawiać się nowoczesne kamienice, z których wiele zachowało się do dzisiaj, natomiast na południe od wiaduktu linii średnicowej nadal przeważała stara, malownicza zabudowa. Została ona niemal całkowicie zniszczona we wrześniu1944 r. podczas Powstania Warszawskiego, gdy Powiśle Czerniakowskie było bronione jako jedna z ostatnich polskich redut.
źródło tekstu: warszawa.wikia.org
